Kemas Jepun

Macam aku pernah cerita suatu masa dahulu, nak buang sampah di sini bukan boleh main buang macam tu je. Setiap satu rumah City Hall akan hantar satu pamplet jadual untuk kita tengok hari apa untuk buang sampah yang boleh dibakar, plastik, botol kaca, tin dan sebagainya. Dan dalam tu juga ada panduan untuk kategori pembahagian sampah mengikut warna plastik. Baca kat sini jelah. Panjang sangat aku nak cerita balik.

Klik ikon Facebook kat bucu atas kanan tu untuk baca penuh.

Sooooo,

masa cuti panjang tu kan kitorang kerjakan rumah (o-souji), maka boleh tahan berlambak jugaklah barang yang dibuang. Baju-baju memang aku selalu tapis sepanjang tahun. Aku memang selalu sediakan satu kotak kosong untuk letak baju nak bagi orang dan ada satu plastik beg untuk baju-baju yang nak dibuang. Bila ambik mana-mana baju nak pakai tu dan terasa baju tu dah patut menuju ke alam barzakh, terus asingkan masuk dalam kotak ni atau plastik. Tapis terus sikit-sikit sambil lalu macam ni lebih senang dari nak buat 5 tahun sekali.

Tetapi.

Aku dan Ezzy ada masalah nak tapis barang permainan anak-anak. Nak muntah aku mengadap berbungkus-bungkus plastik yang perlu ditapis. Orang selalu nampak aku yang sentimental tapi sebenarnya kan, Ezzy pun boleh tahan. Bila aku dah lalu segala proses menapis perasaan spark joy, dan dah tutup mata sumbat dalam plastik nak buang, tiba-tiba akan ada suara kat belakang,

“Nak buang ke tu By? Tak sayang ke? Itu kan Eizwan punya 1st toy masa dia mula-mula datang sini.”

Kutippp balik.

Aku ni dahlah Allah kurniakan emosi yang tersangatlah penuh, cuit sikit memang bersepai. Makanya, makin tahun makin bertambahlah permainan anak-anak yang perlu ditapis. Tapi tahun ni aku tekad. Duduk bersilalah lima beranak tapis satu-satu.

1. Yang masih boleh dimain, diasingkan untuk bagi orang

2. Yang gedabak sangat tapi masih elok kitorang jual kat kedai barang terpakai Hard off

3. Yang dah rosak, tutup mata dan buang

Buang! Buang!

Barang-barang permainan kalau nak buang kat sini tak boleh main buang macam tu je. Kena masukkan dalam plastik oren dan hanya boleh dibuang 2 minggu sekali mengikut hari yang ditetapkan.

Ku sangkakan panas hingga ke petang.
Rupanya sampah aku tak nak diangkat.

Aku ingat lepas dah letak dalam tong besar tu selamat. Esoknya aku tengok dari 6 plastik yang aku buang, 2 tak diangkat dan ditampal memo kuning macam dalam gambar kat barang belakang tu. Memo tu maknanya sampah kita tak mengikut piawaian yang ditetapkan. Ada barang yang tak sepatutnya buang pakai plastik oren.

Angkutttttt balik.

Hari Sabtu bawa pergi recycle center dan buang kat situ. Kat sini kita buang sampah, kita yang bayar, bukan kita dibayar. Untuk 2 plastik tu kitorang kena ¥750 (RM28.00).

Salute betul aku dengan kegigihan orang Jepun ni mengikut segala peraturan yang ditetapkan. Suruh bayar untuk buang barang, sanggup datang jauh-jauh ke center ni buang dan bayar. Kalau kat negara ‘lain’ sofa tu dah terbang dari atas tingkat 8.

Aku tak cakap Malaysia.
Aku cakap negara ‘lain’.

Jangan makan cili.

Malaysia dah okkk, kan?

O-souji

Daddy’s last working day for 2018.

Lepas tu satu Nippon cuti panjang!

Waktu cuti panjang ada satu lagi tradisi orang Jepun yang kami sekeluarga pun dah terikut. O-souji (大掃除), yang membawa maksud ‘big cleaning’.

Awal-awal dulu selalu buat-buat tak tau je, tapi kalau dah jiran-jiran semua dok kibas-kibas, cuci cermin, bunyi vacuum sana sini takkan nak sengih lambai je. Kenalah buat-buat sibuk jugak.

Nama pun ‘big cleaning’ maka memang besar-besaran. Segala tingkap dilap bersih, karpet tilam dijemur, barang-barang lama macam baju, buku, semua ditapis dan dibuang. Selalunya waktu ni tong sampah besar kat luar tu akan penuh dengan macam-macam warna plastik. This massive cleaning actually symbolizes fresh beginning and new spirit to start our new year.

Aku tak ingat sangat, tapi kalau tak silap orang Jepun macam Marie Kondo dan minimalist percaya setiap barang has its own energy. Kita kena selalu kemas dan buang barang-barang lama so that we can create more space for positive energy.

Macam tulah lebih kurang.

Aku kan tidur bila baca buku.

Dulu aku tak berapa faham konsep ni sebab aku cakap dengan Ezzy,

ok ini part bila aku masuk beg LV angkat sendiri, readyyyyyy?

Sebab aku memang dari sekolah dah ada perangai macam tu. Aku macam buat ‘o-souji’ ni sepanjang tahun sampai Ezzy selalu cakap kenapa rumah kita tak habis-habis kemas. Setiap barang kena ada tempat dia sendiri. Setiap kali aku nak beli barang, kalau aku tak boleh fikirkan mana nak letak maka aku tak beli. Barang-barang yang ‘spark joy’ sahaja yang aku akan simpan elok-elok. Yang lain buang untuk bagi ruang pada barang baru. Kalau beli baju, buang satu baru beli satu. Sampailah dah ada anak-anak ni. Dah koyak, senteng nampak lutut baru beli yang baru. Maka setiap seorang hanya ada 7 pasang baju tidur, 7 pasang baju duduk rumah dan baju jalan lebih sikitlah.

Ok Leia punya baju tidur 5 pasang je sebab aku dah buang 2 pasang tapi tak beli lagi untuk ganti.

Haaaaa poyo gittewww.

Kiranya aku bolehlah jadi konsultan macam Marie Kondo tu. Version Melayu. Yeahhhhh masuk lagi beg LV.

Bak kata Nik,

Jaja Flat.

Get it?

Marie Kondo, Jaja Flat?

Kongasam.